De Indische Waterlelies is een mijlpaal. Ook in technisch opzicht. Het was de eerste attractie in de Efteling waarin vrijwel statische beelden plaatsmaakten voor bewegende poppen. Ook werd voor de eerste maal een attractie gebouwd die helemaal afgesloten was van de buitenwereld. Met wat fantasie is de Indische Waterlelies de eerste 'dark-ride' van de Efteling. Het Familiepark bouwde de Indische Waterlelies voor 99% in eigen beheer, waarbij toen al de 'technische' vindingrijkheid en creativiteit tot resultaten leidden. Voor de Dansende Elfjes bijvoorbeeld werden door Peter Reijnders op een 'prehistorische' wijze modellen gemaakt. Hij kocht poppen bij de Hema, die hij met elastiekjes, houtjes en touwtjes aan het dansen bracht. Zo moet het, riep hij dan. Waarop de huidige creatief directeur, Ton van de Ven, weer terugriep dat het beter was om de bewegingen wat standvastiger aan te drijven. Er moest immers een attractie voor een lange toekomst gemaakt worden. Twee jaar heeft de Efteling gedaan over de ontwikkeling en bouw, die telkens koninklijke goedkeuring kreeg. Dat duurde in die jaren gewoonweg zo lang. Ondanks dat er op sommige momenten behoorlijk aan getrokken moest worden. Het kikkerorkest bijvoorbeeld zou hun aandrijving geleverd krijgen van een bedrijf in Zuid-Duitsland. Dat bedrijf had een naam en had het bijgevolg erg druk. Toen de Efteling aan de poort klopte, stelde de onder neming een absurde deadline waarop de kikker- modellen binnen moesten zijn. Het bedrijf deed dat, zo kwam later boven water, om de opdracht maar liever niet te doen, Toch presteerde de Efteling het om in twee dagen en twee nachten de modellen gereed te hebben. De Duitsers moesten aan de slag.